ΜΕΘΟΔΟΙ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ

Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ

Οι δέκτες γράφουν εξ αιτίας της ανάπτυξης της εσωτερικής ακοής

Το έργο τους είναι σε μεγάλο βαθμό στενογραφικό και παρόλα αυτά εξαρτάται εν μέρει από το επίπεδο της ανάπτυξής τους και από το επίπεδο της εκπαίδευσής τους. Ο Διδάσκαλος στα λεπτότερα πεδία, που επιζητεί να μεταδώσει μια συγκεκριμένη οδηγία και μια ειδικευμένη γραμμή σκέψης, εκλέγει τον μαθητή-πομπό από δύο παράγοντες. Αναζητά μια ορισμένη και συγκεκριμένη ανέλιξη των κέντρων, συνδυασμένη με την καρμική διαθεσιμότητα που υπάρχει. Η ευθύνη ως προς την ακρίβεια διαιρείται συνεπώς, μεταξύ εκείνου που εκπέμπει τη διδασκαλία και του παράγοντα που την εκπέμπει. Ο παράγοντας στο φυσικό πεδίο πρέπει να επιλεγεί προσεκτικά και η ακρίβεια της μεταδιδόμενης πληροφορίας, όπως εκφράζεται στο φυσικό πεδίο, θα εξαρτηθεί από

• την προθυμία του να χρησιμοποιηθεί
• τη θετική νοητική του πόλωση
• την απαλλαγή του από τη θυμαπάτη
• την μόρφωσή του
• την παγκοσμιότητα των ενδιαφερόντων του.

Όσο ευρύτερη είναι η μόρφωσή του, τόσο πιο εύκολο είναι για τον εσωτερικό διδάσκαλο να υπαγορεύσει. Συχνά η υπαγόρευση αφορά δεδομένα τελείως ξένα από τον γράφοντα-δέκτη. Ο δέκτης πρέπει ο ίδιος να είναι βαθύς αναζητητής της αλήθειας πριν επιλεγεί για μεταφορά διδαγμάτων που προορίζονται για το ευρύ κοινό ή για εσωτερική, περιορισμένη χρήση. Πάνω απ’όλα πρέπει να έχει μάθει μέσα από το διαλογισμό να εστιάζει τον εαυτό του στο νοητικό πεδίο.

Η ομοιότητα του κραδασμού και των ενδιαφερόντων κρατούν το κλειδί της εκλογής ενός πομπού. Υπογραμμίζεται ότι λέμε "ομοιότητα" κραδασμού και ενδιαφερόντων και όχι "ισότητα".

Η μορφή αυτή της εργασίας υποδιαιρείται σε τρεις μεθόδους

α. Η μέθοδος της ανώτερης ψυχακοής, μιλά από διάνοια σε διάνοια, απ΄ευθείας. Αποτελεί μια μορφή άμεσης ακοής. Δεν είναι ακριβώς τηλεπάθεια. Εκείνος που διδάσκει, μιλά στο μαθητή σαν πρόσωπο σε πρόσωπο. Διεξάγεται μια συνομιλία πάνω στα νοητικά επίπεδα, με τις ανώτερες ιδιότητες σαν σημείο εστιάσεως. Εξυπακούεται ότι τα κέντρα του κεφαλιού χρησιμοποιούνται και έχουν και τα δυο ζωογονηθεί προτού η μέθοδος αυτή μπορέσει να χρησιμοποιηθεί. Στο αστρικό σώμα, τα κέντρα που αντιστοιχούν με τα φυσικά, οφείλουν να είναι αφυπνισμένα, προτού ο αστρικός ψυχισμός καταστεί δυνατός. Το έργο στο οποίο αναφέρομαι εδώ, συνεπάγεται μια ανάλογη ζωογόνηση των αντιστοίχων μερών του νοητικού σώματος.

β. Η μέθοδος της τηλεπαθητικής επικοινωνίας. Είναι η αποτύπωση στη συνείδηση του φυσικού εγκεφάλου των πληροφοριών που έχουν μεταδοθεί

• απ΄ευθείας από το Διδάσκαλο στο διδασκόμενο, από μαθητή σε μαθητή, από σπουδαστή σε σπουδαστή.
• από ένα Διδάσκαλο ή μαθητή στη ψυχή και από εκεί στην προσωπικότητα, μέσα από τα ατομικά υποπεδία. Επομένως, μόνο εκείνοι στων οποίων τα σώματα συναντάται ύλη των ατομικών υποπεδίων, μπορούν να εργασθούν με αυτόν τον τρόπο. Ασφάλεια και ακρίβεια χαρακτηρίζουν ένα τέτοιο εξοπλισμό.
• από ψυχή σε ψυχή μέσα από το αιτιατό σώμα και με απευθείας μετάδοση σύμφωνα με την προηγούμενη μέθοδο, ή αποθήκευση, για να βρει διέξοδο ή πληροφορία, ανάλογα με την ανάγκη.

γ. Η μέθοδος της έμπνευσης προϋποθέτει μια άλλη όψη ανάπτυξης. Είναι ανάλογη με την ιδιότητα του μέντιουμ, αλλά είναι ολοκληρωτικά, όψη της ψυχής.

Χρησιμοποιεί το νου σαν το μέσο διάδοσης προς τον εγκέφαλο, αυτού που η ψυχή γνωρίζει.

Η έμπνευση εκφράζει την διαδικασία που ακολουθείται από εκείνον που περιορίζεται εξ ολοκλήρου, στα πεδία της ψυχής.

Κάποια άτομα συνδυάζουν τη μέθοδο της έμπνευσης και τη μέθοδο της λήψης οδηγιών σε διάφορες γραμμές, και όταν συμβαίνει αυτό, συναντάμε μεγάλη ακρίβεια μετάδοσης. Αλλες πάλι φορές, όπως στην περίπτωση της Μπλαβάτσκη, έχουμε ένα συνδυασμό βαθειάς γνώσης, ικανότητας του να εμπνέεται, και νοητικής ψυχακοής. Οταν συμβαίνει αυτό, έχουμε ένα σπάνιο και χρήσιμο όργανο για τη βοήθεια της ανθρωπότητας.

Η έμπνευση έχει την πηγή της στα ανώτερα επίπεδα και προϋποθέτει ένα πολύ ψηλό σημείο εξέλιξης, αφού συνεπάγεται την ύπαρξη συνείδησης της ψυχής και καθιστά αναγκαία τη χρήση ατομικής ύλης.

Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΟΡΑΣΗΣ

Γράφουν αυτό που βλέπουν μέσα στο αισθαντικό φως με τη μέθοδο της αντιγραφής. Η μέθοδος αυτή δεν είναι και τόσο υψηλής τάξης. Συχνά, δεν υπάρχει καθόλου ικανότητα διάκρισης, μεταξύ εκείνου που είναι παρελθόν, εκείνου που είναι και εκείνου που θα είναι. Η μέθοδος αυτή είναι υποκείμενη στο να είναι εξαιρετικά παραπλανητική, όπως ακριβώς είναι και το συμπλήρωμά της, η αισθαντική ψυχακοή. Για να είναι ασφαλής, απαιτείται ένας εκγυμνασμένος ερμηνευτικός νους, κάτι που σπάνια συναντάται